Rozdział 8

Nie tak całą tą rozmowę wyobrażał sobie Juan. Myślał, że wcześniejsze spory i kłótnie mogą zostać zażegnane. Jakże był w tym wszystkim naiwny. Alicja od samego początku wiedziała jak to się wszystko skończy ale mimo wszystko chciała spróbować. Robiła to tylko i wyłącznie dla swojego przyjaciela, któremu tak bardzo zależało. Można powiedzieć, że początkowo nawet się starała aby załagodzić spór ale Torres nawet nie dał jej szansy na to aby mogła spróbować, od razu ją poniżył, zmieszał z błotem. To on wszystko skreślił na samym początku, ona tylko dopełniła dzieła zniszczenia. Plan Juana się nie powiódł, wcale nie była tym zaskoczona.
Poszła na górę tak jak kazał jej hiszpan, nie była zadowolona z siebie, nawet przez moment pomyślała, że trochę przesadziła w rozmowie z Fernando ale to on się do tego przyczynił. Sam ją do tego sprowokował. Położyła się na łóżku nakładając na głowę poduszkę. Po chwili usłyszała ciche pukanie do drzwi. Wiedziała kto za nimi stoi i już bała się rozmowy, która za moment miała się odbyć.
- Mogę wejść? - Juan niepewnie otworzył drzwi, nie słysząc odpowiedzi wszedł do środka i usiadł na rogu łóżka. Jeszcze był trochę zdenerwowany sytuacją jaka wydarzyła się przed chwilą ale nie chciał zostawić Ali samej - Przesadziliście trochę
- Dobrze, że mówisz to w liczbie mnogiej - zdjęła poduszkę z głowy i usiadła na przeciwko niego - To on zaczął
- Nie chcę teraz rozmawiać o tym kto to wszystko rozpoczął. I tak to chyba nie ma teraz najmniejszego znaczenia
- Nie? To po co przyszedłeś? - była zaskoczona tym, że brunet jej nie prawi kazań
- Słyszałem waszą rozmowę i padło tam o wiele za dużo niepotrzebnych słów które pewnie bolały. Pomyślałem, że nie chcesz być teraz sama
- Juan ja na prawdę chciałam spróbować, chciałam zrobić to dla ciebie ale on nie dał mi takiej szansy. Nie potrafiłam się powstrzymać chociaż obiecałam ci, że się postaram. Przepraszam - spojrzała na niego czekając na to co powie, on jednak przybliżył się i ją przytulił
- Dziękuję, że próbowałaś. To też wiele dla mnie znaczy - odgarnął kosmyk włosów, który zasłaniał jej oko - Pogadam z Torresem, powinienem to zrobić wcześniej, pewnie był zaskoczony jak cię zobaczył i dlatego tak zareagował.
- Jak chcesz, dla mnie jest to bez znaczenia - wzruszyła ramionami
- Nie będę cię dłużej męczyć. Idź spać, jutro masz pracę a ja trening. Dość wrażeń jak na jeden dzień - pocałował ją w czoło. Poczuła się jak jego mała córeczka której ktoś zrobił krzywdę.
- Juan mógłbyś dzisiaj ze mną zostać tu na noc? Proszę - Nie chciała być sama a on nie miał serca jej odmówić. Wtuliła się w niego i momentalnie usnęła.
Gdy obudziła się następnego dnia po cichu wstała z łóżka aby go nie obudzić. Poszła się ubrać, zjadła śniadanie i szybko udała się do pracy. Cieszyła się, że nie musi teraz siedzieć w domu i rozmyślać nad tym, co wydarzyło się poprzedniego dnia. Mogła zająć się pracą i o wszystkim zapomnieć chociaż na te kilka chwil. Mogła nawet odpocząć od Juana który teraz wypełniał praktycznie każdą jej wolną chwilę ale akurat na to nie narzekała. Była mu wdzięczna za to, że tak bardzo się nią opiekuje chociaż nie musi. Nawet wczoraj nie zostawił jej samej kiedy nie dotrzymała obietnicy, którą mu złożyła. Był po prostu prawdziwym przyjacielem.
Gdy podchodziła z kartą menu do klienta zauważyła jak do kawiarni wchodzi Adam. Momentalnie przystanęła i wpatrywała się w niego z zaskoczeniem jakby to wszystko jej się śniło. Chłopak od razu ją zauważył, jak gdyby nigdy nic usiadł przy jednym ze stolików.  Jak najszybciej tylko mogła obsłużyła klienta i  poszła w jego stronę, nie wiedziała czego ma się spodziewać, nogi miała jak z waty
- Co ty tu robisz? - powiedziała drżącym głosem. Chciała opanować nerwy, żeby chłopak nie zorientował się, że jest zdenerwowana ale nie udawało jej się to - Skąd wiedziałeś, że tutaj pracuję?
- Trudno nie było, w końcu jesteś dziewczyną samego Juana Maty. Z gazet można dowiedzieć się wszystkiego - spojrzał na nią z politowaniem
- Wyjdźmy na dwór, nie chcę rozmawiać na takie tematy w miejscu pracy - chłopak nie protestował, spokojnie wstał i wyszedł za nią
- Wstydzisz się mnie? - zapytał gdy byli już na zewnątrz
- Po pierwsze Juan to nie jest mój chłopak, po drugie nic ci do tego a tak poza tym, to po co tutaj przyszedłeś? - myślała, że Adam to już zamknięty rozdział w jej życiu a on zjawia się jak gdyby nigdy nic i wszystko psuje
- Chciałem się pożegnać, jutro jadę do Polski - chciał ją pocałować na pożegnanie ale momentalnie zareagowała i nie dała się dotknąć. Podszedł do niej bliżej i złapał jej twarz w dłonie - Jedź ze mną, bez ciebie wszystko nie ma sensu, brakuje mi ciebie
- Jak to sobie wyobrażasz po tym wszystkim co mi zrobiłeś?
- Przepraszam cię za wszystko. Zmieniłem się, zrozumiałem, że cię kocham. - znowu chciał ją pocałować ale Alicja po raz drugi była szybsza i odsunęła się od niego
- Już ci nie wierzę, bez ciebie moje życie jest o wiele lepsze
- Przecież wiem, że nadal mnie kochasz i chcesz ze mną być. Nie chcę naciskać, to ma być twoja decyzja. Jutro będę na ciebie czekać w tym miejscu o godzinie ósmej. Mam nadzieję, że pójdziesz za głosem serca - znowu zbliżył się do niej na niebezpieczną odległość i tym razem zdołał ją pocałować. Nie miała już siły się bronić. Stała tak jeszcze chwilę w osłupieniu przyglądając się jak Adam znika za ścianą sąsiedniego budynku.Wspomnienia o nim wróciły, uśmiechnęła się mimowolnie. Przecież nie zawsze było tak źle, bywały i piękne chwile i choć była przez tak długi czas z człowiekiem który ją ranił, to bez niego momentami czuła się jeszcze gorzej. Powinna mu była od razu stanowczo powiedzieć, że nigdzie z nim nie jedzie, jednak nie potrafiła tego zrobić.
Całej tej sytuacji przyglądał się Juan, który przyjechał do Alicji na kawę przed treningiem. Od razu skojarzył fakty, wiedział, że tym mężczyzną jest Adam. Gotowało się w nim na samą myśl, że znowu wkroczył w jej życie z buciorami i próbuje zakłócić jej spokój. Najchętniej poszedłby do niego i obdarzył go soczystym sierpowym ale nie chciał robić awantury. Miał nadzieję, że dziewczyna jakoś sensownie wytłumaczy mu ten pocałunek i całą tą rozmowę. Gdy tylko zobaczył, że Adam znikł podszedł do Alicji. Był bardzo zdenerwowany i od razu można to było zauważyć
- O cześć - Ala uśmiechnęła się niepewnie na jego widok, nie chciała mu mówić o tym, że spotkała się ze swoim byłym chłopakiem
- Możesz mi powiedzieć czego on od ciebie chciał? - mówił zdenerwowany, nie miał zamiaru bawić się w podchody. Jak najszybciej chciał się wszystkiego dowiedzieć. Dziewczyna spojrzała niepewnie, wiedziała, że musi powiedzieć prawdę
- Przyszedł się pożegnać, jutro wraca do Polski.
- Całe szczęście, na reszcie zniknie z twojego życia, Już się bałem, że chce coś namieszać - objął ją ramieniem i zadowolony chciał wejść do środka kawiarni ale dziewczyna przystanęła
- Poczekaj, bo to nie wszystko. Zaproponował mi, żebym pojechała razem z nim
- Co? Chyba sobie żartujesz? - nie rozumiał jak Adam może mieć taki tupet - Mam nadzieję, że wybiłaś mu ten pomysł z głowy - spojrzał na nią a ona momentalnie spuściła głowę - Tak było prawda?
- Mam się zastanowić do jutra - powiedziała prawie niedosłyszalnie, bała się jego reakcji
- Nie rozumiem cię, co on jeszcze musi zrobić żebyś wreszcie przejrzała na oczy? - nie spodziewał się tego po niej, cholernie się zawiódł
- Obiecał, że się zmienił
- Nie chcę tego słuchać. Zrobisz jak zechcesz. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz żałować
Zdenerwowany wsiadł do samochodu i szybko odjechał. Nie wyobrażał sobie, że mógłby ją teraz stracić. Z całych sił próbował pomóc podnieść się jej z dołka a wystarczyło tylko kilka minut rozmowy z Adamem żeby wróciła ta stara Alicja. Dziewczyna bez swojego zdania, dająca sobą manipulować

__________________________________________________________
Trochę to wszystko nie dopracowane ale na nic lepszego nie miałam czasu.
Dziękuję za wszystkie komentarze, na prawdę dają kopa do dalszego pisania ;**