Rozdział 6

Ala rozpoczynała nowy rozdział swojego życia z wielką nadzieją. Obiecała sobie, że już nigdy nie wróci do Adama i że to był ostatni raz w jej życiu kiedy pozwoliła sobą manipulować. Nie chciała wracać do Polski, jeszcze nie teraz. Dała sobie trochę czasu na znalezienie nowej pracy, najbardziej jednak zależało jej na znajomości z Juanem. Nie chciała stracić kogoś, kto teraz jest jej jedyną bratnią duszą. Jednak w ojczystym kraju czekają na nią rodzice, których ona się wyrzekła. Od zawsze chcieli dla niej dobrze a ona ich odrzuciła zaślepiona swą miłością do Adama. Dziś nie ma jednak w sobie jeszcze tylu sił aby wrócić do nich i przeprosić za wszystko choć była pewna, że oni cały czas na nią czekają. Kiedyś na pewno muszą porozmawiać o tym wszystkim co ostatnio się stało ale to nie jest jeszcze ten czas.
Umówiła się ze swoim przyjacielem jak zawsze w tym samym miejscu. Gdy przyszła on już tam był, rozmawiał z Alexem, właścicielem kawiarni. Usiadła przy wolnym stoliku i czekała aż skończy. Chciała mu opowiedzieć wszystko to, co wydarzyło się w czasie od ich ostatniego spotkania.
- Przepraszam, ale miałem pilną sprawę - podszedł i jak zawsze ucałował ją w policzek choć tym razem był bardziej tajemniczy niż to zwykle bywało
- Nie ma sprawy. Fajnie, że znalazłeś dziś dla mnie czas
- Przepraszam, że tak późno ale treningi, mecze. Strasznie mało czasu mam jakoś ostatnio - zdała sobie sprawę, że czasami mogła wydawać się natrętna, on też miał swoje życie, problemy i obowiązki. Nie mogła mu tak ciągle siedzieć na głowie. Zrobiło się jej głupio
- To może innym razem pogadamy co? Nie chcę ci przeszkadzać
- Nigdy mi nie przeszkadzałaś, nie chciałem żeby to tak zabrzmiało - uśmiechnął się ukazując szereg białych zębów - Opowiadaj co słychać
- Zerwałam z Adamem. Wiem, że praktycznie od początku mi to sugerowałeś ale dopiero ostatnio zdałam sobie sprawę, że masz rację - ponownie ujrzała jak Hiszpan się uśmiecha a potem podchodzi i mocno ją przytula - Wyprowadziłam się od niego i rzuciłam pracę. Odzyskałam moją kartę bankową do której Adam nie znał hasła więc mam jakieś oszczędności. Zatrzymałam się w hotelu ale raczej długo tak nie pociągnę jak nie będę mieć pracy dlatego chciałam się zapytać czy wiesz gdzie tanio mogłabym wynająć jakiś pokój czy coś w tym stylu?
- Nareszcie mądra decyzja. Znam takie miejsce, później cię zaprowadzę. - skinęła głową na znak zgody - Wiesz bo ja mam pewną propozycję. Oczywiście nie musisz się zgadzać ale wydaje mi się, że każda praca będzie lepsza od tej twojej. Rozmawiałem z Alexem i okazało się, że poszukuje kelnerki. Zaproponowałem ciebie, pewnie to nie będzie tyle kasy ile teraz zarabiasz ale na sam początek myślę, że by starczyło. Co ty na to? - nie zdążył dokończyć bo Alicja dosłownie rzuciła się na niego i uścisnęła tak, że prawie nie mógł oddychać - Udusisz mnie - powiedział śmiejąc się głośno. Momentalnie odczepiła się od niego i usiadła na swoim miejscu
- Jesteś wielki - uśmiech nie schodził z jej twarzy, nowy rozdział życia zaczynał się bardzo obiecująco - Nawet nie będę się zastanawiać, jeśli Alex chce mnie zatrudnić to ja się zgadzam
- Świetnie, to zaczynasz od jutra. Zaraz pójdziemy do twojego nowego szefa i wypytasz o co tam chcesz
- Powtórzę po raz kolejny, jesteś wielki. Ratujesz mi życie.
- Spójrz na mnie. Z której strony jestem wielki co? - uśmiechnęła się lekko - Powinniśmy opić twoją nową pracę ale może później a teraz chodźmy do Alexa bo się chłopak niecierpliwi.
Omówili wszystko z jej nowym pracodawcą. Dziewczyna była bardzo zadowolona, kochała tą kawiarnię bo właśnie to tutaj dzięki Juanowi coś zaczęło się zmieniać dlatego praca w tym miejscu była dla niej jak na razie wymarzoną. Poszła z Hiszpanem do hotelu po swoje rzeczy i z wielkim zadowoleniem szła do miejsca, które Juan jej proponował. Miała nadzieję, że będzie niedrogo ale też komfortowo. Nie wymagała wiele, coś prostego w zupełności jej wystarczało. Jednak miejsce w które zaprowadził ją Juan nie było tego odpowiednikiem. Stała przed pięknym, dużym domem z ogródkiem.
- Juan dobre żarty. Nogi mnie bolą od tego chodzenia. Gdzie jest ten niedrogi hotel co?  - stanęła naburmuszona
- Dokładnie przed tobą - posłał jej uśmiech - Hotelem bym tego nie nazwał, raczej moim domem. Zapraszam do środka - wskazał dłonią na drzwi ale dziewczyna stała nadal w tym samym miejscu
- Nie mam siły się z tobą sprzeczać także powiedz mi od razu co ta twoja główka wymyśliła
- Zamieszkasz u mnie tak długo jak będzie to konieczne. Jestem sam, dom jest duży także nie powinniśmy sobie za bardzo przeszkadzać - chciała coś powiedzieć ale Juan złapał ją za rękę i zaprowadził do pięknego domu, był duży, emanował ciepłem i dobrym gustem gospodarza
- To chyba nie jest dobry pomysł. Już zbyt wiele dla mnie zrobiłeś, nie chcę się narzucać
- Choć, zaprowadzę cię do twojego pokoju - nie chciał słuchać żadnego sprzeciwu, dla niego było normalne, że pomaga przyjaciółce w potrzebie - Ja to zaproponowałem, gdybym tego nie chciał to nie przyprowadziłbym cię tutaj. W ogóle to koniec tematu. Tu masz swój pokój, możesz się rozpakować, odświeżyć czy co tam chcesz. Ja będę na dole w salonie - dziewczyna otworzyła drzwi do swojego pokoju sama nie wiedząc, czy robi dobrze przystając na tą propozycję. Pierwsze co rzuciło się jej w oczy było wielkie łóżko i ściany w kolorze błękitu. Uwielbiała ten kolor i od razu spodobał się jej nowy kąt. Wzięła szybki prysznic i już miała schodzić na dół kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Zatrzymała się nie chcąc jak na razie zdradzać swojej obecności. Była ciekawa kto jest gościem, wydawało się jej, że zna ten głos ale nie wiedziała do kogo on należał. Postanowiła się chwilę przysłuchać rozmowie mężczyzn
- Wiem, że nie mówiłem, że przyjdę ale nudziło mi się w domu i tak pomyślałem, że wpadnę - usłyszała głos nieznajomego - Ej stary czyje to buty? - wskazał palcem na trampki należące do Alicji - nie mówiłeś, że masz gościa.
- Nie było okazji. Sorry ale za bardzo dziś nie mam czasu. Przyjdziesz jutro?
- Jasne, nie chciałem wam przeszkadzać - uniósł brwi do góry - Mam nadzieję, że jutro mi przedstawisz swoją nieznajomą - podał mu dłoń którą Juan ze zrezygnowaniem uścisnął.
Dziewczyna była zadowolona z tego, że nie musiała się dzisiaj nikomu pokazywać, nie była na to przygotowana. Poczekała jeszcze chwilę po zamknięciu drzwi i zeszła na dół do salonu gdzie znowu siedział Juan. Usiadła koło niego, przez chwilę wpatrując się w ekran telewizora na którym leciał mecz angielskiej ligi
- Kto to był? - przerwała chwilę milczenia, brunet od razu odwrócił się w jej stronę
- Torres - powiedział niepewnie, dziewczyna aż zadrżała. Teraz uświadomiła sobie, że właśnie dlatego ten głos wydał się jej znajomy - Wiem, że wasze relacje nie są najlepsze ale najwyższy czas to zmienić
- To chyba nie możliwe - odparła ze zrezygnowaniem. Juan wstał znikając na chwilę by po chwili wrócić z butelką wina i dwoma kieliszkami. Napełnił je trunkiem i podał Alicji Usiadł obok niej i objął ramieniem
- Fernando to na prawdę fajny facet, przyjaźnimy się od wielu lat. Pierwsze wrażenie może być mylne, na pewno jak go bliżej poznasz to zmienisz zdanie na jego temat. Dzisiaj jeszcze chciałem cię przygotować do tego spotkania ale ma przyjść jutro i chcę żebyście zaczęli waszą znajomość od nowa - dziewczyna słuchała go upijając co chwila po łyku wina. Była pewna, że to wszystko nie będzie wyglądać tak kolorowo jak to sobie wymyślił Juan
- Postaram się ale jeżeli mnie wkurzy to nie będę milczeć, ostrzegam - brunet przytulił ją jeszcze mocniej zadowolony z tego, że chciała podjąć próbę zjednania się z Torresem.
Minuty mijały, zawartość pierwszej butelki wina także zniknęła a oni sami czuli się w swoim towarzystwie idealnie. Tematy rozmów nie miały końca, następna butelka została prawie wypita. Śmiali się i żartowali jakby znali się od zawsze. To był pierwszy tak mile spędzony dzień Alicji w Londynie. Nie chciała aby się kończył
- Dlaczego tak bardzo mi pomagasz? - zapytała z uśmiechem na twarzy i plątającym się językiem. Ilość spożytego alkoholu dawała znać ale nie tylko u niej.
- Po prostu, bo bardzo cię lubię - gdyby nie to, że był pijany pewnie nie odpowiedziałby na to pytanie tak banalnie, ale w stanie w którym się znajdował nie miał siły na złożone zdania, które jakoś trzeba poskładać w całość. Usłyszał w zamian śmiech dziewczyny, który tak bardzo lubił. Wszystkie hamulce puściły, nawet nie wiedział kiedy zbliżył się do niej i musnął jej usta. Ala była zaskoczona ale z początku się jej spodobało. Dopiero, gdy ich pocałunki były coraz śmielsze rozum powrócił na swoje miejsce. Alkohol przestał władać nad jej umysłem
- Juan, nie możemy - wstała i biegiem wpadła do swojego pokoju...


 _____________________________________________________________________
Dziś pierwszy mecz szczypiorniaków na mistrzostwach. Pierwszy na tak dużej imprezie bez Bogdana.. Szkoda ale wierzę, że chłopaki dadzą radę
Trzymajcie kciuki dziewczyny!!