Rozdział 7

Cały na nowo poukładany świat Alicji znowu zaczął się sypać, ostanie wydarzenie pozostawiło drobną rysę na jej przyjaźni z Juanem. Miała nadzieję, że pocałunek spowodowany był tylko zbyt dużą ilością wypitego alkoholu ale co jeśli tak nie było? Co jeśli jemu nie zależało na tym aby się przyjaźnić? Może Juanowi od samego początku chodziło o coś więcej a ona po prostu tego wcześniej nie dostrzegła.
Dziewczyna wstała rano z lekkim kacem i głową pełną nurtujących pytań. Zastanawiała się czy po wczorajszej akcji już teraz może się wyprowadzać. Bała się, że jeśli on liczy na coś więcej to ona niestety nie będzie mogła odwdzięczyć się tym samym i ich znajomość może na tym ucierpieć. Zdenerwowana zeszła na dół do kuchni, gdzie siedział już przy porannej kawie Hiszpan. Nie wiedziała jak ma się zachować, nie chciała wracać do wczorajszego wydarzenia ale z drugiej strony musiała jasno określić relacje jakie między nimi panują.
- Cześć Ala - przez całą noc nie mógł spać. Od samego rana układał w głowie scenariusz tej rozmowy ale gdy tylko ją zobaczył i tak nie wiedział co ma powiedzieć
- Cześć - odpowiedziała choć nawet nie obdarowała go spojrzeniem. Zrobiła sobie kawę i usiadła na przeciwko niego. Milczeli tak przez dobre kilka minut co było dla niej nie do zniesienia - Sytuacja jest strasznie niezręczna - zaczęła niepewnie - Od początku wiedziałam, że zamieszkanie z tobą to nie będzie najlepszy pomysł. Zaraz pójdę na górę, spakuje się i już mnie nie ma
- Przepraszam - spojrzał na nią pustym wzrokiem - Nie wiem jak to się mogło stać, po prostu za dużo wypiłem i chyba nie potrafiłem się powstrzymać. Nie ma mowy o żadnym pakowaniu. Obiecuję, że nigdy więcej się to nie powtórzy
- Tego jestem pewna - uśmiechnęła się lekko - Juan ja na prawdę bardzo cię lubię ale tylko jako przyjaciela. Jeżeli źle odebrałeś jakieś moje gesty czy słowa to bardzo cię przepraszam. Nie chcę żebyśmy ryzykowali naszą przyjaźń dla mylnego zauroczenia
- Ja też nie chcę ryzykować, zbyt wiele mamy do stracenia. To wszystko przez ten alkohol. Nie chcę żeby w naszych relacjach coś się zmieniło. Zgoda? - wyciągnął do niej dłoń którą ona bez wahania uścisnęła a potem podeszła i przytuliła go mocno jak to wcześniej bywało. - Dobrze, że tą rozmowę mamy już za sobą ale pamiętaj, że jeszcze na deser została ci ta z Torresem
- Tylko ja mam dziś pierwszy dzień pracy i nie wiem kiedy wrócę
- Wieczorem przyjdzie, nie wykręcisz się
- Obiecałam, że nim pogadam więc dotrzymam słowa - upiła ostatni łyk kawy i wyszła z kuchni.
Godzinę później ubrała się i poszła do swojej ukochanej kawiarni, która teraz stała się jej nowym miejscem pracy. Może nie była to praca jej marzeń ale na pewno wolała to niż striptiz. Jej szef Alex jeszcze raz przypomniał jakie są jej obowiązki a potem Alicja zajęła się ich wykonywaniem. Nie było ciężko, było nawet przyjemnie. Czas upłynął jej na prawdę szybko i nawet się nie spostrzegła, że za kilka minut ma wolne. Przypomniał jej dopiero widok Juana w drzwiach kawiarni. Podszedł do niej i pocałował w policzek
- I jak wrażenia po pierwszym dniu?
- Bardzo sympatycznie. Chcesz coś pić? Kawy, herbaty?
- Nie, dziękuję. Przyjechałem po ciebie także zbieraj się i jedziemy do domu
- Jasne, poczekaj chwilę.- uśmiechnęła się do niego i poszła po swoją kurtkę.
Dziewczynie w drodze do domu nie zamykała się buzia. Cały czas opowiadała jak było w pracy. Widok tak zadowolonej Alicji przyprawiał Juana o uśmiech. Był pewien tego, że te najgorsze chwile w jej życiu właśnie minęły i z każdym dniem będzie lepiej.

Alicja z minuty na minutę co raz bardziej zaczynała denerwować się spotkaniem z Fernando. Kiedy ostatni raz go widziała zachował się jak buc i nie miała najmniejszej ochoty na kolejne spotkanie ale Juan był nieugięty. Twierdził, że dwoje jego najlepszych przyjaciół nie może być między sobą wrogami
- Alicja za pół godziny przychodzi Fer. Przebrałabyś się może, w dresie się chcesz pokazać? - wskazał palcem na jej ubiór
- To tylko Torres, nie żadna królowa hiszpanii - nie przejęła się jego gadaniem. Miała daleko gdzieś co pomyśli sobie o niej ten piegowaty blondyn
- Obiecałaś, że się postarasz zrobić dobre wrażenie
- Dobra, już idę się przebrać - rozłożyła ze zrezygnowaniem ręce - Nie spinaj się tak - klepnęła go w ramię i poszła do swojego pokoju. Nałożyła na siebie coś bardziej wyjściowego i zeszła po chwili na dół
- No jak chcesz to potrafisz - skwitował to Juan i z uśmiechem poszedł otworzyć drzwi do których zadzwonił Torres - Cześć stary - podał mu dłoń i zaprosił do salonu, gdzie czekała już na nich Alicja. Widok zszokowanego blondyna gdy tylko ją zobaczył był bezcenny - To jest Alicja Lijewska, moja przyjaciółka, ale wy się już podobno znacie
- Tak - powiedział nadal zaskoczony Fernando, dziewczyna stała i z całych sił próbowała powstrzymać się od śmiechu
- Cześć - w końcu się odezwała, jej głos był bez emocji. Obiecała, że będzie się starać i właśnie to robiła
- Stary żartujesz sobie ze mnie? - zwrócił się do Juana - Przecież to jest ta dziwka, która była moim prezentem urodzinowym od was. Kompletnie ci odbiło? - dziewczyna przyjęła cios nie dając się sprowokować
- Dobrze wiem kim ona jest i co wcześniej robiła. - podszedł do niej i objął ją ramieniem - zmieniła pracę i nie masz prawa tak o niej mówić. Pójdę po coś do picia a wy się nie pozabijajcie w tym czasie - Juan wyszedł a dziewczyna od razu spiorunowała wzrokiem blondyna
- Nie pozwolę na to abyś wykorzystała Juana - rzekł ze złością
- Co proszę?
- Nie udawaj głupiej. Przecież to jasne, że zależy ci tylko na jego kasie - dziewczyna momentalnie prychnęła - Nie wiem jak go poznałaś i jaką bajeczkę mu wcisnęłaś ale uprzedzam, że ja nie jestem tak naiwny jak on. Takie jak ty się nie zmieniają. Jesteś zwykłą .. - powstrzymał się gdy tylko ujrzał Juana
- No proszę, dokończ - powiedziała ze złością - Jestem zwykłą..
- Dziwką - spojrzał na przyjaciela, który nie był zadowolony  z tego co usłyszał ale mimo to nadal kontynuował - Dobrze o tym wiesz. Wypatrzyłaś łatwą kasę i się przyczepiłaś do Maty
- Przestań - Juan chciał to wszystko przerwać ale Ala mu nie pozwoliła
- Niech mówi, bardzo chętnie dowiem się co ma jeszcze do powiedzenia - spojrzała na niego wzrokiem, który mógłby zabić - Może i kiedyś tam byłam dziwką ale nie masz prawa mnie oceniać. Myślisz, że jesteś lepszy ode mnie? Wcale mnie nie znasz
- I nie chce poznać - wtrącił piłkarz
- Z wzajemnością. - odparła dumnie - Sprawia ci satysfakcje poniżanie innych ludzi? Masz wtedy lepszy humor? - jej złość osiągnęła apogeum - Zmartwię cię, to że kogoś zmieszasz z błotem nie sprawi, że będziesz lepszym piłkarzem. Może humor będzie troszkę lepszy ale oglądałam ostatnie mecze i jesteś po prostu słaby, cholernie słaby - czuła, że uderzyła w czuły punkt ale nie przejmowała się tym. Skoro on nie miał żadnych zahamowań to ona też ich nie miała
- Pożałujesz tego! - wykrzyczał jej prosto w twarz na co ona tylko się uśmiechnęła ukazując swoją wyższość i zwycięstwo w tej bitwie
- Dość! - usłyszała za sobą głos przyjaciela - Torres lepiej będzie jak już sobie pójdziesz do domu a ty Alicja - wskazał dłonią na schody - idź na górę. Mam dość waszych dziecinnych zagrań
Bez słowa opuścili salon i udali się każdy w inną stronę. Alicja była dla Torresa skreślona, obiecał sobie, że pożałuje tych słów. Nikt nie miał prawa odzywać się do niego w taki sposób a w szczególności ona.