Rozdział 9

Alicja stała przed wyborem, jej droga rozwidlała się w dwie strony. Jedna z nich pozostawia ją w teraźniejszości, w spokojnym życiu z Juanem a druga z nich każe wrócić do przeszłości, do Adama i do Polski. Od pewnego momentu dziewczyna myślała, że uwolniła się od polaka, że umie bez niego żyć, normalnie funkcjonować. Właśnie wtedy zjawił się on i od razu wszystko popsuł. Cała pewność siebie uszła gdzieś z niej w niepamięć. Powinna mu od razu powiedzieć, żeby zostawił ją w spokoju lecz z jakiegoś niewiadomego powodu nie potrafiła tego zrobić.
Wróciła do domu i miała nadzieję, że porozmawia z Juanem, lecz jego nie było. Poszła do swojego pokoju i rzuciła się na łóżko. Tak bardzo chciała wiedzieć co ma zrobić, tak bardzo pragnęła aby ta decyzja była już za nią. Nie miała siły dłużej o tym myśleć, próbowała zasnąć ale jak na złość nie mogła. Sięgnęła dłonią w stronę szafki nocnej poszukując woreczka z narkotykami, które zabrała kiedyś Adamowi. Ostatnio obiecała sobie, że nigdy już nie weźmie jednak teraz patrząc się na proszek miała wielką ochotę złamać swoje słowo. Kolejny raz chciała sobie pomóc po najmniejszej linii oporu, kolejny raz jej problem miały chociaż na chwilę załatwić dragi. Ciągle spoglądała na woreczek gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Miała nadzieję, że to Juan więc szybko schowała narkotyki i poszła na dół otworzyć. Ku jej zdziwieniu po drugiej stronie nie stał Mata tylko Fernando. Była zaskoczona jego widokiem, akurat dzisiaj nie miała najmniejszej ochoty aby go oglądać
- Co ty tu robisz? - zapytała zdenerwowana
- Przyszedłem do Juana
- Nie ma go - chciała zamknąć drzwi lecz hiszpan sprytnie wślizgnął się do mieszkania zanim ona zdążyła się ruszyć
- Poczekam na niego - był tak pewny siebie, że Ala nie mogła na niego patrzeć
- Jak chcesz - wzruszyła ramionami. Nie miała sił się z nim kłócić ale też nie miała zamiaru dotrzymywać mu towarzystwa - Możesz zostać w salonie - Poinformowała go a sama poszła do swojego pokoju na górę.
W środku znowu sięgnęła po woreczek z narkotykami, trzymała go w dłoniach i biła się z myślami. Poczuła się tak bezsilna, że łzy zaczęły powoli spływać po jej policzkach. Szybko je otarła i otworzyła woreczek. W tym samym momencie do jej pokoju bez pytania wszedł Torres. Zmieszana dziewczyna szybko schowała za sobą szkodliwą substancję
- Nie nauczyli cię pukać głąbie? - była wkurzona, nie lubiła jak ktoś wchodził do jej pokoju jak do swojego.
- Nudziło mi się to przyszedłem. Nie powinnaś zostawiać gości samych - spojrzał na nią uważnie, zachowywała się podejrzanie
- Nie jesteś moim gościem to po pierwsze a po drugie to i tak powinieneś zapukać. Wynocha - pokazała mu palcem na drzwi. On jednak wcale nie miał zamiaru wychodzić. Przysiadł obok niej na łóżku i się jej przyglądał - Co się tak gapisz? - nie mogła dłużej wytrzymać tego przeszywającego wzroku
- Co tam chowasz za sobą?
- Nie twój interes - musiała zachować zimną krew, Torres nie mógł się dowiedzieć, że ona ma coś wspólnego z dragami.
- Może nie mój a może i trochę mój - przybliżył się do niej na niebezpieczną odległość. Chciał sprawdzić co przed nim ukrywa, Juana jeszcze nie było więc nie miał nic lepszego do roboty. Dziewczyna siedziała już na skrawku łózka, pod samą ścianą a on był coraz bliżej niej.
- Odsuń się do cholery - krzyknęła patrząc w jego czekoladowe tęczówki. Hiszpan jednak nie zrobił tego, wręcz przeciwnie złapał jej dłoń którą trzymała za swoimi plecami i chciał zobaczyć, co w niej trzyma Dziewczyna jednak nadal stawiała opór. Przybliżył swoją twarz do niej i lekko musnął jej usta. W tym samym momencie Ala rozluźniła uścisk dłoni i Torres bez problemu zabrał jej woreczek.
- Dobra dziewczynka - szepnął jej do ucha i szybko się od niej odsunął. Spojrzał na rzecz, którą trzymał w dłoni i nie krył zaskoczenia - Narkotyki? Tak nisko upadłaś? - spojrzał na nią z wyższością
- Nie twoja sprawa - miała dość tego, że Torres cały czas pokazuje jej, że jest od niej lepszy - Oddaj to i łaskawie wyjdź z mojego pokoju
- Najpierw powiem o wszystkim Juanowi - uśmiechnął się zwycięsko
- Co takiego masz mi powiedzieć? - Alicja uniosła wzrok i zobaczyła stojącego w drzwiach Matę. Serce o mało co jej nie stanęło. Przenosiła swój wzrok z Juana na Torresa, który był z siebie strasznie zadowolony.
- Trzymaj stary - położył na jego dłoń narkotyki - Pogadajcie sobie, ja już pójdę. - spojrzał w stronę Alicji - Może wreszcie przejrzysz na oczy i zobaczysz jaka ona jest - poklepał Juana po ramieniu i wyszedł zostawiając ich samych.
Juan jeszcze przez chwilę stał w drzwiach i nie mógł zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi. Bał się spojrzeć na to, co znajduje się w jego dłoni. Wiedział, że nie będzie to nic miłego. Mina Alicji zdradzała mu wszystko. Siedziała na łóżku jakby czekała na ścięcie. Gdy tylko spojrzał na dłoń nie mógł uwierzyć w to co ujrzał. Usiadł na łóżku i czekał na wyjaśnienia
- Nie brałam, na prawdę nie brałam - przybliżyła się do niego i złapała jego dłoń
- Ale chciałaś to zrobić? - spojrzał na nią i już wiedział jaka jest odpowiedź - Gdyby nie Fer pewnie byłoby już po wszystkim a ja nawet bym o tym nie wiedział. Obiecałaś mi, że z tym skończyłaś. Miałaś zacząć żyć od nowa i zostawić za sobą przeszłość. - spojrzał na nią pustym wzrokiem -  Zawiodłem się na tobie Ala
- Przepraszam, tak bardzo cię przepraszam - Łzy zaczęły powoli spływać po jej policzkach. Zawsze się obawiała, że kiedyś straci jego zaufanie i dziś właśnie to nastąpiło. Zawiodła go choć tak bardzo tego nie chciała. Właśnie w tym momencie zrozumiała, że Adam wcale się nie liczy, że już dawno go nie kocha. To strata takiego przyjaciela jakim jest hiszpan będzie bolała o wiele bardziej. Przytuliła się do niego mając nadzieję, że dostanie od niego jeszcze jedną szansę. Z początku nie odwzajemnił uścisku lecz po chwili lekko ją przytulił
- Nie zostawiaj mnie - wyszeptał jej do ucha tak, że dreszcz przeszedł ją po całym ciele
- Nie zrobię tego, obiecuję - spojrzała w jego tęczówki, które znowu były pogodne jak to wcześniej bywało. - Zostaję tutaj jeśli nadal chcesz żebym z tobą mieszkała. Nie wrócę do Adama
- Nawet nie wiesz jak się cieszę
Następnego dnia Alicja poszła do swojej pracy z myślą, że po raz kolejny musi się skonfrontować z Adamem. Chciała raz na zawsze zakończyć tą znajomość, pokazać Juanowi że mówiła prawdę, że potrafi zostawić za sobą przeszłość. Gdy wybiła godzina ósma spojrzała przez okno i zobaczyła Adama stojącego przed kawiarnią. Czekał na nią i wyglądał na pewnego siebie. Ala wyszła do niego mając nadzieję, że to ich ostatnie spotkanie
- Dobrze, że jesteś - ucieszył się na jej widok i mocno ją przytulił
- Nie jadę z tobą, przepraszam ale tak postanowiłam i nie zmienię swojego zdania.
Zostawiła go samego, musiała jak najszybciej odejść by nie dać znów sobą manipulować. Tak jak obiecała  Juanowi zostawiła przeszłość za sobą i tym razem oddzieliła ją grubą kreską


______________________________________________________________
Przepraszam najmocniej, że dopiero teraz dodałam ale tak wyszło, że miałam studniówkę i przed nią nie mogłam się skupić aby coś napisać a po niej też nie mogłam się ogarnąć :D haha
Dlatego też ten rozdział idealny nie jest ale chyba dobrze, że wgle jakiś się pojawił :)