Rozdział 11

Fernando od kilku dni chodził jak struty. Myśl, że pójdzie na trening i będzie musiał oglądać Juana, który udaje, że go nie zna podcinała mu skrzydła. Nic mu się ostatnio nie układało a całą winę za to zrzucał na pojawienie się w Londynie Alicji. To przez nią nie mógł się dogadać ze swoim przyjacielem, przez nią zachowywali się jak zupełnie obcy sobie ludzie. Tak jakby kilkuletnia znajomość i przyjaźń nigdy nie miała miejsca. Był równocześnie wściekły na siebie, że nie potrafił powstrzymać swojego ciętego języka tylko obrażał dziewczynę w każdym możliwym momencie. Czemu to robił? Chyba dlatego, że zabierała mu przyjaciela. Odkąd się pojawiła Juan miał dla niego coraz mniej czasu, nie widywali się tak często jak to było przedtem. Dziewczyna zajmowała cały wolny czas Maty, który był kiedyś przeznaczony dla niego. Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że to jego wina, gdyby w pewnym momencie odpuścił Alicji to dziś mogliby ten czas spędzać we trójkę. To wszystko go dołowało, miał dość całej tej sytuacji
- Stary ile to jeszcze potrwa? - zapytał go Luiz na treningu
- Co takiego? - wyrwał się z zamyślenia
- Sytuacja z Juanem, moglibyście przestać zachowywać się jak dzieci? - Torres spojrzał na niego podejrzliwie, pouczał go facet który zawsze był najbardziej pokręcony i nieobliczalny - Przeproś ich i po sprawie. Wiesz, że przegiąłeś tylko twoja duma nie pozwala ci się do tego przyznać - klepnął go w ramię
- Chrzanisz! - odburknął i pobiegł na drugą stronę boiska. Nie miał już ochoty na dalsze kontynuowanie tej rozmowy. Brazylijczyk miał w stu procentach rację i Fernando zdawał sobie z tego sprawę ale nie chciał, żeby w to wszystko włączały się osoby trzecie. To była tylko i wyłącznie ich sprawa. Tylko i wyłącznie on mógł zrobić pierwszy krok aby coś się polepszyło i zdecydował się dziś to uczynić.
Po treningu wrócił do domu, zjadł coś, przebrał się i id razu poszedł w stronę domu Maty. Po drodze zahaczył jeszcze o kwiaciarnię, kupił tulipany, które przy najbliższym koszu wyrzucił. Nie chciał aby Alicja sobie pomyślała, że kwiatami chciał załatwić całą sprawę.
- Teraz albo nigdy - powiedział w duszy i zapukał do drzwi przyjaciela
- Fer? A co Ty tu robisz? - wpuścił go do środka - Jeżeli masz zamiar znowu obrażać Alicję to możesz już zacząć się zbierać do domu - uprzedził go na samym początku
- Spokojnie, obiecuję, że nic takiego się nie zdarzy
- Chodź do salonu - zrobił tak jak mu kazał Juan i usiadł na kanapie. Ucieszył się, że nie było tam dziewczyny, najpierw wolał porozmawiać z hiszpanem - No to o co chodzi?
- Chciałem cię przeprosić za to jak się ostatnio zachowywałem - powiedział ze spuszczoną głową
- Nie mnie powinieneś przepraszać - Juan nie okazywał żadnych emocji
- Wiem, zaraz z nią porozmawiam ale najpierw chciałem załatwić to z tobą - potarł dłońmi ze zdenerwowania
- Jeżeli Alicja zapomni o tym co było, to ja tym bardziej - uśmiechnął się chcąc dodać mu otuchy.
- To ja do niej idę. Jest w swoim pokoju?
- Tak - kiwnął głową i odprowadził go wzrokiem
Fernando wstał z kanapy i powoli szedł w stronę pokoju dziewczyny. Nogi miał jak z waty, serce waliło jak oszalałe. W głowie miał tysiące myśli, zastanawiał się jak zacząć rozmowę i nie miał pojęcia jak to zrobić. Stał chwilę przed drzwiami aż w końcu do nich zapukał
- Wejdź - odezwał się cichy głos po drugiej stronie. Ala była przekonana, że to Juan do niej przyszedł
- Cześć - zaczął niepewnie hiszpan. Od razu zauważył zdziwienie wymalowane na oczach dziewczyny.
- Co ty tu robisz? - zapytała i od razu wstała z łóżka do pozycji siedzącej
- Przyszedłem pogadać - nadal stał w drzwiach i nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Włożył ręce do kieszeni i po chwili je wyjął zdając sobie sprawę, że to niegrzeczne. Dziewczyna wpatrywała się w niego podejrzliwie, doszukiwała się podstępu - Przepraszam za to wszystko, co mówiłem na twój temat - wydobył z siebie prawie niedosłyszalnie
- Słucham? - wiedziała, co powiedział Torres ale nie mogła uwierzyć w to, że okazał skruchę i schował dumę do kieszeni.
- Przeprosić przyszedłem - powiedział tym razem już o wiele głośniej - Wiem, że nie miałem prawa cię oceniać. Zachowywałem się jak - zastanawiał się jakie określenie będzie najodpowiedniejsze
- Burak, idiota, prostak, cham.. - wyrecytowała
- Zrozumiałem - przerwał jej w tym momencie, był pewien, że mogłaby tak wymieniać jeszcze długo - Masz rację dlatego jeszcze raz cię przepraszam - odwrócił się i już chciał wyjść. Złapał za klamkę od drzwi gdy usłyszał jej cichy głos
- Ja też cię przepraszam - westchnęła. Torres odwrócił się do niej z uśmiechem
- Słucham? - chciał jeszcze raz to usłyszeć
- Przestań się zgrywać. Przepraszam! - tym razem powiedziała głośniej i o wiele pewniej. Chciała wreszcie zakopać topór wojenny. Nie liczyła na wielką przyjaźń ale choćby na to, że będą potrafili wytrzymać ze sobą bez niepotrzebnych spięć chociaż przez kilka minut
- Ty, mnie? Za co?
- Nie powinnam mówić ci jak grasz. Wcale nie znam się na piłce - poprawiła koc na łóżku aby w tym momencie nie spojrzeć mu w oczy.
- Zgoda? - podszedł do niej i wyciągnął do niej dłoń. Dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała w jego czekoladowe tęczówki. Pierwszy raz odkąd go poznała nie widziała w nich wrogości
- Zgoda - uścisnęła jego dłoń
- Ja już pójdę na dół. Może zejdziesz ze mną do Juana? - zapytał niepewnie
- Lepiej będzie jak zostanę tutaj - uśmiechnęła się - Pewnie macie wiele spraw do obgadania
- Jak wolisz - chciał już wychodzić ale Ala znów go zatrzymała
- Torres - rzekła a on odwrócił się w jej stronę - Chcę żeby wszystko było jasne. Mówiłam Juanowi, żeby nie kłócił się z tobą z mojego powodu ale on nie chciał mnie słuchać - wzruszyła ramionami
- Okey, wiem jaki on jest - otworzył drzwi i odetchnął z ulgą gdy stanął po ich drugiej stronie. Od bardzo dawna nie czuł takiego stresu w rozmowie z drugą osobą. Cieszył się, że to już za nim i poszło nawet łatwiej niż sobie to wyobrażał. Zadowolony z siebie zbiegł szybko po schodach i od razu poszedł do salonu
- Nie pozabijaliście się? - usłyszał głos przyjaciela
- Jakoś się udało - odetchnął z ulgą
- Wszystko sobie wyjaśniliście? - dopytywał się Juan
- Raczej tak
- Nareszcie. Grasz w Fifę? - Torres uśmiechnął się, gdy usłyszał te słowa. Brakowało mu właśnie takich prostych czynności, które kiedyś były ich codziennością
- Jasne, że tak - chwycił za joystick i oboje zaczęli grać.
Pierwszy mecz był jednostronnym widowiskiem, Juan bardzo łatwo wygrał z Torresem 3:0
- Słaby jesteś - szturchnął blondyna - Zapomniałeś jak się gra. Alicja by cię nawet pokonała
- Grasz z nią w piłkę? - zapytał zdziwiony
- Czasem się zdarza. To co, mały rewanżyk?
- Jasne, tym razem tak łatwo ci nie pójdzie - szturchnął go w ramię i znowu zaczęli grać. Tym razem mecz był bardziej wyrównany, wynik po pierwszej połowie był remisowy
- Co takiego podoba ci się w tej dziewczynie? - zapytał Torres, był ciekaw, co ona w sobie takiego ma, że aż tak bardzo zainteresowała jego przyjaciela
- Musisz ją lepiej poznać żeby to zrozumieć. - dostrzegł, że Fer mu się przygląda - Goool! 1:0 dla mnie - wrzasnął uradowany
- Cholera! - uderzył ręką o kanapę -  Powiesz mi dlaczego pracowała w tym klubie? - ciągnął dalej temat Alicji
- Nie mogę, jak będzie chciała to sama ci o wszystkim powie - wzruszył ramionami
- Jesteście razem?
- Nie - odpowiedział stanowczo Juan - to tylko przyjaźń
- Chciałbyś, żeby to było coś więcej? - uważnie przyglądał się przyjacielowi
- Stary co to jakieś przesłuchanie? Graj, bo znowu dostaniesz po dupie - uciął całą rozmowę Mata i utkwił wzrok na telewizorze
Fernando już więcej o nic nie pytał, wciągnął się w grę i skoncentrował się na tym aby osiągnąć jak najlepszy wynik. Grali jeszcze przez jakiś czas. Czuł się tak jak dawniej, odzyskał przyjaciela i tylko to się liczyło. Wreszcie humor do niego powrócił.



___________________________________________________________
Z dedykacją dla meredith. Świetnie piszesz, więc nie możesz tak po prostu z tym skończyć po jednym opowiadaniu, mam nadzieję, że jeszcze coś stworzysz :)