Rozdział 18

Poranek po imprezie zakrapianej dużą ilością alkoholu zawsze jest taki sam a przynajmniej łudząco podobny. Alicja obudziła się z bólem głowy i ogromnym pragnieniem. Podniosła głowę, która ważyła w tym momencie więcej niż tonę i rozejrzała się za jakąś zbawienną butelką wody. Nic jednak nie dostrzegła. Nie miała siły ruszyć nawet małym palcem u nogi ale suszenie w gardle zbyt mocno dawało o sobie znać i musiała się przemóc. Z trudem wstała i poczłapała na dół do kuchni. Od razu sięgnęła po tabletki i wodę. Usiadła na krześle czując, że droga, którą przebyła od łóżka do pomieszczenia w którym się teraz znajduje wyczerpała z niej całą energię. Połknęła tabletkę i zapiła ją sporą ilością wody. Czekała na cud, na to aż głowa przestanie jej pękać.
W przeszłości zawsze starała się ograniczać jeżeli chodzi o alkohol. Wiedziała na ile może sobie pozwolić aby nie czuć się tak jak w tym momencie. Wczoraj wszystkie bariery puściły, nie kontrolowała się, nawet się nie starała. Patrząc na to wszystko dzisiaj zdawała sobie sprawę, że tak na prawdę dzięki temu jej relacje z Torresem znowu uległy pozytywnej zmianie. Dzięki buzującym procentom we krwi była o wiele odważniejsza i słowa, których wcześniej się bała wypowiedzieć tym razem płynęły jak rzeka. Myśląc o tym nie żałowała tego, co się wydarzyło. Kochała Fernando Torresa i nie miała ochoty dłużej okłamywać samej siebie i bronić się przed tym uczuciem. Zrobiła to, co już dawno powinna uczynić a co uniemożliwiała jest własna duma i może też trochę strach.
Sięgnęła po jeszcze jedną butelkę wody, tabletki i poszła na górę zobaczyć jak czuje się jej przyjaciel. Zdawała sobie sprawę, że on może mieć jeszcze większego kaca niż ona, zważając na to ile wczoraj wypił. Weszła do pokoju ale Juan jeszcze spał. Zostawiła wodę i tabletki  na szafce nocnej  a sama położyła się obok na łóżku przyjaciela. Przytuliła się do niego i przymknęła oczy. Po chwili poczuła jak Juan zaczyna się poruszać, otwiera oczy i momentalnie od niej odskakuje.
- Co ty tu robisz? - zapytał zmarnowanym głosem . Jeszcze nigdy nie odezwał się do niej tak szorstko, dlatego Alicja poczuła się dość dziwnie
- Przyniosłam ci coś na kaca - wskazała ręką na szafkę i usiadła na łóżku
- Fizycznego czy moralnego? - zapytał i odsunął się od niej - Nie trzeba było - odburknął a po chwili zerwał się z łóżka i pobiegł jak najprędzej do łazienki czując, że zaraz zwymiotuje. Alicja pobiegła za nim i stała za zamkniętymi drzwiami
- Juan wszystko w porządku? - zapytała z troską w głosie
- Zostaw mnie - odpowiedział i nachylił głowę nad muszlą klozetową
- Może wejdę do ciebie, co? - słyszała jak Juan wymiotuje i zrobiła się jej go żal
- Nie! - krzyknął dość głośno dając upust wszystkim emocjom.
Dziewczyna zrezygnowana siedziała pod drzwiami i czekała aż Hiszpan wyjdzie. Niepokoiło ją trochę zachowanie Maty w stosunku do niej. Nigdy nie był tak zimny i oschły. Po kilku minutach Juan wyszedł z łazienki i bez słowa poszedł do swojego pokoju. Alicja nie dawała za wygraną i wpadła do jego pokoju zdenerwowana.
- Ej, no co jest? - zapytała stojąc naprzeciwko niego
- Nic nie ma - Odburknął i zapił tabletkę wodą
- No przecież widzę, że coś jest nie tak. Nigdy taki nie byłeś
- I może to był mój błąd - odparł i usiadł na łóżku - Chciałbym zostać sam
- Doskonale pamiętam ile razy byłam w dołku a ty mnie z niego wyciągałeś - usiadła obok niego - Nie zostawię cię, nie teraz. Może ci się to nie spodobać ale jesteśmy tacy sami i tak jak ty, ja też nie odpuszczę
- Tacy sami - prychnął i spuścił głowę
- No tak - powiedziała pewnie - Właśnie dlatego dogadujemy się jak nikt inny i jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi
- Przyjaciółmi - powtórzył zgorzkniale i spojrzał na nią pustym wzrokiem - Nic nie rozumiesz
- Masz rację, nic nie rozumiem - wzruszyła rękoma - Jeszcze wczoraj zachowywałeś się tak jak zawsze a dziś nie potrafisz mi nawet spojrzeć w oczy i powiedzieć o co tak na prawdę chodzi.
- Jeszcze wczoraj nie wiedziałem, że łączy cię coś z Torresem - powiedział i odwrócił głowę w drugą stronę
- Więc o to chodzi? zapytała i odchyliła jego głowę w jej kierunku. - Ja nie jestem pewna czy nas cokolwiek łączy. A nawet gdyby tak było, to czy to coś zmienia pomiędzy nami? - spojrzała w jego puste tęczówki oczekując odpowiedzi
- Kochasz go?
- Tak - szepnęła - Chyba tak. Nie mówiłam ci wcześniej bo..
- Nie ważne. To nie moja sprawa. Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa. - podniósł się z łóżka - Zasługujesz na to - odwrócił się do niej plecami i zaczął wychodzić
- Juan - powiedziała mając nadzieję, że się odwróci
- Muszę się przewietrzyć - odparł i zszedł na dół po schodach a potem opuścił mieszkanie. Błądził po uliczkach Londynu rozmyślając nad tym, czy dobrze zrobił nie walcząc o miłość swojego życia. Teraz już była za późno. Alicja wybrała innego i to na dodatek jego przyjaciela. Nie mógł, nie potrafił z nim konkurować.

Alicja rzuciła się na łóżko ze zrezygnowaniem zaraz po tym jak Juan wyszedł z pokoju. Nurtowało ją zachowanie przyjaciela, nie potrafiła tego rozgryźć. Był tak całkiem inny niż dotychczas, że nawet zaczęła się o niego bać. Nie rozumiała jego zachowania, tego w jaki sposób ją traktował. Chciała z nim szczerze porozmawiać ale on uciekł nie dając szansy na wyjaśnienie tej sytuacji. Postanowiła, że pójdzie do Torresa po radę, bo kto jak nie on zna go lepiej. Ubrała się w ekspresowym tempie i szybkim krokiem poszła do blondyna. Zapukała do drzwi i czekała aż jej otworzy. Fernando zjawił się po kilku chwilach a widząc ją od razu przykleił uśmiech do twarzy
- Jaka miła niespodzianka - przybliżył się do niej i pocałował w usta - Wchodź proszę
- Nie przeszkadzam? - zapytała zdyszana i próbowała ustabilizować oddech
- Jasne, że nie - uśmiechnął się i pomógł zdjąć jej kurtkę - Coś się stało, że tak do mnie pędziłaś?
- Mam problem z Juanem
- A łudziłem się, że się za mną stęskniłaś - odpowiedział udając niezadowolenie i zaprosił ją do salonu. Poszedł do kuchni po szklankę wody mineralnej - Proszę - podał ją Alicji - Opowiadaj co z tym Matą - usiadł obok niej na kanapie
- Dzięki - upiła kilka łyków wody i odstawiła szklankę na stolik - Dziwnie się dzisiaj zachowuje. Nie jest taki jak zawsze, widać, że coś mu jest ale nie chce mi powiedzieć. Jak się zapytałam to wyszedł z domu
- Ale co konkretnie mówił?
-  Niewiele się odzywał. Zapytał się co jest pomiędzy nami, czy cię kocham - spojrzała na niego niepewnie - A potem życzył mi szczęścia i wyszedł. Nie wiesz o co może mu chodzić?
- A co mu odpowiedziałaś na pytanie, czy mnie kochasz? - spojrzał w jej oczy i czekał na jej reakcję - Wiesz, że ja ciebie bardzo
- Ja ciebie też - odpowiedziała szeptem ze spuszczoną głową jakby bała się tego, co przed chwilą mu wyjawiła. Fernando złapał jej twarz w dłonie i zaczął ją całować po szyi, policzkach, nosie, kończąc na namiętnym pocałunku w usta
- Fer chciałam, żebyś mi doradził w sprawie Juana - oderwała się niechętnie od jego pocałunków
- Później - szepnął jej do ucha i znów zaczął całować. Jego ręce poczynały sobie coraz śmielej błądząc pod jej bluzką
- Nando - powiedziała błagalnym tonem i odsunęła się od niego na kilka centymetrów - To dla mnie ważne
- No dobrze - odparł zrezygnowany - Wiem o co chodzi. On jest po prostu zazdrosny
- Proszę cię, ja na prawdę chcę się dowiedzieć o co chodzi a ty sobie ze mnie żartujesz - odparła z wyrzutem
- Nie żartuje - powiedział poważnie - No pomyśl dlaczego akurat po wczorajszej imprezie zachowuje się tak dziwnie i pyta czy mnie kochasz, życzy ci szczęścia? Widział jak się całowaliśmy i dlatego jest w takim podłym nastroju. On coś do ciebie czuje i tylko mi nie mów, że tego nie zauważyłaś - odparł i poszedł do kuchni po szklankę wody dla siebie. Alicja siedziała bez ruchu i powtarzała sobie w głowie słowa Torresa. Czy na prawdę była aż tak ślepa, żeby tego nie zauważyć?
- Nie, to niemożliwe - powiedziała, gdy Fernando usiadł obok niej - Od początku ustaliliśmy, że jesteśmy przyjaciółmi i nikim więcej
- Może tylko ty tego chciałaś. Może zgodził się na to, bo nie chciał cię stracić a tak na prawdę dalej miał nadzieję, że kiedyś między wami coś będzie. Wczoraj w jakiś sposób pozbawiłaś go złudzeń i na pewno go zabolało - chwycił jej dłonie - Wydawało mi się to już od jakiegoś czasu, dlatego gdy się pogodziliśmy zapytałem czy między wami coś jest. Gdybyś powiedziała, że tak, to nie wtrącał bym się pomiędzy was
- Zraniłam go - wszystkie informacje powoli zaczęły docierać do jej głowy - Muszę z nim porozmawiać
- Jutro - nie pozwolił jej wstać - Daj mu trochę czasu, żeby ochłonął. - przytulił ją do siebie - Czy to coś zmienia w stosunku do nas?
- Nie - spojrzała mu w oczy - Kocham cię - odparła
Fernando pocałował ją namiętnie i w tym samym czasie pozbywał się poszczególnych części jej ubrań. Spojrzał się na nią wymownie chcąc zobaczyć, czy aby na pewno jest na to gotowa. Nie protestowała, wręcz przeciwnie zdjęła jego koszulkę i zabierała się za spodnie. Przeniósł ją do swojej sypialni nie przestając jej całować ani na moment. Połączyli się razem po raz pierwszy doprowadzając się do granic rozkoszy

_________________________________________________________________
Zabijcie mnie ale ja nie potrafię opisywać takich scen. Mam nadzieję, że chociaż wcześniejsza część rozdziału się Wam spodoba :)