Rozdział 16

Przez kolejne dwa dni w życie Alicji wkradła się monotonia. Wstawała rano, szła do pracy a potem całymi wieczorami siedziała w salonie lub w swoim pokoju i rozmyślała o Torresie. Ciągle miała przed oczami blondyna, który mówi, że ją kocha. Próbowała przypomnieć sobie jego wyraz twarzy, spróbować dostrzec nutkę kłamstwa w jego oczach, głosie ale w tamtym momencie była tak zszokowana, że nie wiele pamięta. Jedyne co wbiło się jej w pamięć to słowa: Kocham cię, czy to się nie liczy? Oczywiście, że dla niej te słowa się liczyły, tylko nie była pewna, co do ich prawdziwości.
Próbowała wywnioskować czy chłopak drwiący z niej i sprawiający jej ból jest tym prawdziwym Torresem, czy może ten, który jest czuły i który mówi, że kocha. Nie potrafiła tego rozgryźć, bo skoro się kocha to się nie rani. Z drugiej jednak strony nie widziała powodu dla którego Fernando mógłby ją okłamywać mówiąc o uczuciach, które nie istnieją.
Był kolejny zwykły, nudny dzień a Alicja jak to miała w zwyczaju leżała na kanapie i oglądała telewizję. Po chwili usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Zerwała się na równe nogi i pobiegła w ich stronę. Gdy tylko zobaczyła Juana od razu się na niego rzuciła nie pozwalając mu nawet zdjąć kurtki. Stęskniła się za jego uśmiechem, głosem, silnymi ramionami, za nim całym
- Alicja udusisz mnie - powiedział z uśmiechem
- Przepraszam - lekko rozluźniła uścisk ale nie miała zamiaru puszczać go z objęcia
- Strasznie się za tobą stęskniłem - pocałował ją w policzek i potargał jej włosy. Ala odsunęła się od niego z udawanym oburzeniem i szturchnęła go w bok
- Chcesz coś jeść? Dzisiaj możesz liczyć na moje dobre serce - zaoferowała się
- Nie, dziękuję. Masz może ochotę na spacer?
- Jak nie jesteś zmęczony to możemy iść - odpowiedziała i zabrała się za nakładanie kurtki i butów
Chodzili pod rękę uliczkami Londynu i rozmawiali. W zasadzie to tylko Juan opowiadał o ciekawostkach, meczach i wygłupach, które miały miejsce na zgrupowaniu a Alicja tylko się temu przysłuchiwała. Uwielbiała, gdy Juan z taką pasją i zaangażowaniem opowiadał jej o piłce. Choć na krótką chwilę mogła zapomnieć o Torresie.
- No dobra, ja się tu produkuję od pół godziny a ty nic. Teraz twoja kolej - Juan zwrócił się do Alicji
- Nie ma o czym mówić - wzruszyła ramionami - Nic szczególnego się u mnie nie działo
- A jak Fernando, żyje jeszcze? Nie doszło między wami do żadnych sprzeczek? - uważnie się jej przyglądał
- Jak go ostatnio widziałam to jeszcze żył a teraz to nie mam pojęcia - odpowiedziała nie dając po sobie poznać żadnych emocji - Wracamy do domu? - zapytała - Nie czuję rąk, zamarzły mi
- Daj - Juan chwycił jej zziębnięte dłonie i zaczął je rozgrzewać ocierając swoimi , potem przybliżył je do buzi i chuchał w nie ciepłym powietrzem - Lepiej?
- Zdecydowanie - pocałowała go w policzek i ruszyła w stronę domu. Chwilę później poczuła jak Mata splata ich dłonie - Wiesz, że teraz wyglądamy jak para? - zapytała
- Chciałem, żeby ci było cieplej. Przeszkadza ci to?
- Nie - spojrzała na niego i obdarowała szczerym uśmiechem
Przy nim czuła się tak swobodnie, że nie obawiała się niczego. Było całkiem inaczej niż z Torresem Przebywając z Juanem nie musiała bać się o to, że zaraz zostanie skrzywdzona, że sprawi jej ból. Był jej oparciem, nigdy nie sądziła, że może się tak do kogoś przywiązać. Pomysł z chodzeniem za rękę był dla niej tylko przyjacielskim gestem. Może dość specyficznym ale nie oznaczał dla niej niczego wielkiego. Odwrotnie było z Juanem. Dla niego był to wielki krok do tego, aby powiedzieć jej, co tak na prawdę do niej czuje. Krok do tego aby mógł przestać udawać i ukrywać te wszystkie emocje w sobie. Na zgrupowaniu bardzo dużo o tym myślał i postanowił, że wyzna jej wszystko nawet gdyby miał się spotkać z odrzuceniem z jej strony. Potrzebował jednak więcej czasu aby jakoś ją do tego przygotować. Ten gest był dla niego pierwszym krokiem w tej trudnej dla niego przeprawie.
Zajęci sobą do granic możliwości nie zauważyli Torresa, który zupełnie przypadkiem siedział na pobliskiej ławce i obserwował dwójkę przyjaciół. Widząc ich gesty, to jak chodzili za rękę poczuł złość i rozgoryczenie. Miał ochotę pobiec do nich zapytać się, co tak na prawdę ich łączy ale ostatecznie nie starczyło mu na tyle odwagi. Wstał zmarnowany z ławki i poszedł w stronę domu, w dalszym ciągu przez nikogo nie zauważony.

- Herbata, czy gorąca czekolada? - Juan zwrócił się do Alicji, gdy tylko przekroczyli próg domu
- Czekolada, najwyżej będę gruba, nikomu się nie spodobam i już zawsze będę siedzieć ci na głowie - odpowiedziała z przekąsem
- Nie narzekałbym - poruszył brwiami, na co Alicja wybuchnęła śmiechem
Po kilku minutach usiadł obok niej na kanapie w salonie i podał kubek z gorącą cieczą.
- Jutro nie pracujesz prawda? - zapytał z nadzieją
- Zgadza się, mam wolne
- Świetnie się składa. Pójdziesz ze mną na trening a potem robimy imprezę. Ustaliłem z chłopakami jeszcze przed wyjazdem, że przyjdą do nas
 - Nie ma sprawy, to ja się gdzieś ulotnię na ten wieczór
- No chyba oszalałaś - objął ją ramieniem - Będziesz się z nami świetnie bawić
- To chyba nie jest dobry pomysł
- Najlepszy - pocałował ją w czoło i włączył telewizor - Nie chcę słuchać żadnych sprzeciwów
Oglądali jeszcze chwilę jakąś komedię ciesząc się każdą chwilą spędzoną ze sobą a potem poszli do Juana pokoju. Spanie razem stało się ich takim swoistym rytuałem. Kiedy było im źle albo zwyczajnie się za sobą stęsknili, to zawsze zasypiali w jednym łóżku w ramionach tej drugiej osoby. Tak też było i tym razem.
Następnego dnia Alicja tak jak obiecała poszła z Matą na trening. Siedziała na trybunach przyglądając się drużynie. Najczęściej jej wzrok zatrzymywał się jednak na Juanie, któremu nie schodził z twarzy uśmiech. Pomimo tego, że próbowała się powstrzymać, to nie potrafiła też przestać spoglądać na Torresa, który wydawał się jej dziwnie przygaszony i nieobecny.
Po godzinie zorientowała się jak Juan idzie w jej stronę, nawet nie zauważyła, że trening się skończył. Tak bardzo zamyśliła się o blondynie
- Wezmę tylko prysznic i zaraz wracam
- Jasne, poczekam przed stadionem - lekko się uśmiechnęła i wyszła przed budynek.
Pierwszy szatnię opuścił Fernando i szedł w stronę dziewczyny. Było za późno, żeby się odwrócić i udawać, że Alicja go nie widzi więc stała w miejscu zupełnie bez okazywania jakichkolwiek emocji
- Cześć - podszedł do niej i nieśmiało pocałował ją w policzek. Nie potrafiła się temu oprzeć i odsunąć się w odpowiednim momencie, choć uważała, że tak powinna zrobić
- Hej - odpowiedziała i lekko się uśmiechnęła. Czuła się niezręcznie nie wiedząc o czym ma z nim rozmawiać, on chyba też tego nie wiedział bo tylko stał i się jej przyglądał - Przychodzisz dziś do Juana na imprezę? - zapytała nieśmiało chcąc przerwać tę ciszę
- Nie wiem czy to jest dobry pomysł
- Przyjdź - szepnęła, po chwili jednak zorientowała się, że nie powinna tego powiedzieć - Juan na pewno się ucieszy - odparła chcąc ratować tę sytuację
- Zobaczę co da się zrobić - pocałował ją w policzek i odszedł z uśmiechem na twarzy. Ona znowu nie zaprotestowała, gdy ją całował choć rozum się tego domagał
- Cholera, co Ty robisz dziewczyno? - skarciła się w myślach
Po krótkiej chwili ze stadionu wyszedł również Juan. Objął ją ramieniem i poszli do domu.

_________________________________________________________________
Miał być dłuższy ale rozłożyłam go na dwie części, żeby Was nie zanudzić.
Dzięki temu też będę z Wami o kilka dni dłużej, bo opowiadanie zbliża się ku końcowi. Zostało jeszcze ze trzy rozdziały, góra cztery :)