Rozdział 14

Życie jest przewrotne i jeszcze nikt z nas nigdy nie przewidział swojego scenariusza. Tak było i z Alicją. Gdyby ktoś jakiś czas temu powiedział jej, że będzie się tak dobrze dogadywała z Torresem, po prostu by tego kogoś wyśmiała. Nikt nie przypuszczał, nawet Juan, który uparcie do tego dążył, że ich relacje mogą się tak ocieplić. Z dnia na dzień było coraz lepiej. Ala czuła się w jego towarzystwie swobodnie, tak jakby znali się od maleńkiego.
Przez ostatnie trzy dni starała się jak najlepiej nim opiekować. Od razu po pracy szła do jego domu i wracała do Juana dopiero późnym wieczorem. Z początku robiła to z poczucia obowiązku a potem z ogromnym zapałem i chęcią przekraczała próg jego domu. Cieszył ją widok Fernando powracającego do zdrowia. Coraz częściej łapała się na tym, że o nim myśli, martwi się o niego, zastanawia się, co w tym momencie robi. Momentalnie pojawiał się na jej twarzy uśmiech. Po chwili jednak karciła się za to wszystko. Byli przyjaciółmi, dobrymi przyjaciółmi ale niczym więcej.
W kolejne popołudnie wróciła z kawiarni od razu do domu Juana. Torres zdecydowanie lepiej się czuł więc nie chciała mu się narzucać. Zmęczona zrzuciła z siebie kurtkę, zdjęła buty i poszła do salonu usiąść na kanapie obok przyjaciela. Pocałowała go w policzek na powitanie i oparła się o jego ramie
- Myślałem, że znów dziś pójdziesz do Torresa - powiedział Juan przełączając kanały w telewizji
- Jest już praktycznie zdrowy i nie ma już takiej potrzeby - sprytnie zabrała mu pilot i przełączyła na mecz Arsenalu z Liverpoolem
- Oglądałem już to - odrzekł oburzony i chciał odebrać jej pilot ale Alicja się nie dawała
- Ale ja nie - wystawiła mu język i po chwili gorzko tego pożałowała, bo Hiszpan zaczął ją łaskotać - Przestań, błagam cię - powiedziała z trudem bo śmiech jej to uniemożliwiał
- Stęskniłem się za tobą, wiesz? - znajdował się teraz nad Alicją, która leżała na łóżku. Wpatrywał się w nią swoimi tęczówkami i nadal łaskotał
- Ja za tobą też ale już przestań - spojrzała na niego błagalnie ale nic to nie podziałało. Z opresji wybawił ją dzwonek do drzwi - Ja otworzę - odrzekła uradowana i poszła w stronę drzwi. Otworzyła je i zobaczyła w nich Torresa. Ucieszyła się na jego widok, sama była zdziwiona, że tak bardzo.
- Cześć piękna - powiedział uśmiechnięty i pocałował ją w policzek. Dziewczyna poczuła jak się rumieni i szybko spuściła głowę aby tego nie zauważył
- Hej, wejdź do salonu. Juan ogląda jakiś mecz - odwróciła się i chciała pójść do kuchni
- Poczekaj - złapał ją za rękę - Chciałem ci bardzo podziękować za to, że przez te ostatnie dni się mną opiekowałaś - podszedł do niej bliżej i wpatrywał się prosto w jej oczy
- Drobiazg - szybko odwróciła głowę w drugą stronę. Nie mogła dłużej się na niego patrzeć. Czuła, że jego wzrok z sekundy na sekundę coraz bardziej ją hipnotyzuje
- Jak mogę się odwdzięczyć? -  złapał dłonią jej twarz i odwrócił w jego stronę tak, że ich spojrzenia znów się spotkały
- Nie musisz niczego robić
- Ale chcę. Może wpadniesz dzisiaj do mnie?
- Okey - odpowiedziała niepewnie
- Będę czekać - uśmiechnął się ukazując szereg białych zębów - Pozdrów Juana - pocałował ją w policzek i wyszedł z domu.
Alicja poczuła jakąś dziwną ulgę, gdy tylko opuścił to pomieszczenie. Czuła, że atmosfera między nimi gęstnieje i nie wiedziała jak ma się zachować.Wróciła do salonu i ponownie usiadła obok Juana
- Kto to? - zapytał ciekawy
- Fernando. Przyszedł mi podziękować i kazał cię pozdrowić
- Czego nie został nawet na chwilę?
- Może się spieszył. Nie wiem - odpowiedziała obojętnie
- Trudno - odwrócił głowę w jej stronę - To co dziś robimy? Idziemy na miasto?
- Torres mnie przed chwilą zaprosił do siebie i powiedziałam, że przyjdę - zauważyła grymas na jego twarzy
- Myślałem, że spędzimy dzisiaj trochę czasu. Jutro wyjeżdżam na kilka dni do Hiszpanii na zgrupowanie kadry - powiedział smutny
- Przepraszam, całkiem o tym zapomniałam. Zaraz zadzwonię i to odwołam
- Nie trzeba - wymusił w sobie sztuczny uśmiech - Nie będziecie zmieniać przeze mnie planów
- Postaram się jak najszybciej wrócić - przytuliła się do niego a potem poszła do pokoju się wykąpać i ogarnąć do wyjścia. Po 45 minutach była mniej więcej gotowa. Ubrała się w rurki, białą bluzkę a na to niebieski sweterek. Rozpuściła długie, kręcone włosy i lekko się pomalowała
- Niedługo wracam! - krzyknęła do Juana i wyszła z domu. Pod drzwiami Torresa była po kilku minutach. Nawet nie wiedziała po co konkretnie tam idzie. W końcu hiszpan nie mówił jej jakie ma plany.Zadzwoniła dzwonkiem i czekała na blondyna. Otworzył jej po chwili a jedyne co w tamtym momencie zauważyła to to, że nie miał na sobie koszulki. Wpatrywała się na jego idealnie wyrzeźbiony tors z zachwytem. Gdy przyzwyczaiła się do tego widoku zorientowała się, że nawet się nie przywitała. Szybko podniosła swój wzrok. Fernando stał uradowany widząc jak na nią działa
- Jak już się napatrzyłaś to możesz wejść do środka - powiedział wciąż się uśmiechając od ucha do ucha
- Cześć brzydalu - odrzekła złośliwie i weszła do środka. Zdjęła kurtkę, buty i bez pozwolenia poszła do salonu i usiadła na kanapie. Hiszpan po chwili zrobił to samo i siedząc obok nie spuszczał z niej wzroku - Ubierz się, jeżeli nie chcesz mnie przestraszyć
- I tak wiem, że cholernie ci się podobam - odpowiedział z wielką pewnością siebie i poszedł do szafy po koszulkę
- Nie schlebiaj sobie - spoglądała jak zakłada na siebie górną część ubrania - Teraz jest o wiele lepiej
Fernando znowu usiadł obok niej i złapał dłonią za jej podbródek, tak, że ich spojrzenia się spotkały a ich twarze dzieliły centymetry. Przybliżył się do niej tak blisko jak tylko mógł i delikatnie musnął jej usta. Odsunął się na chwilę by zobaczyć jej reakcję i po chwili znów ich usta się spotkały. Tym razem pocałunek był o wiele odważniejszy i bardziej romantyczny. Hiszpan głaskał przy tym policzek Alicji i odgarniał z twarzy jej włosy a ona czuła jak w jej brzuchu zbiera się stado motyli. Nie protestowała, w zupełności oddała się temu pocałunkowi. Już od dawna miała na to ochotę.
- Śliczna jesteś - wyszeptał jej do ucha Fernando i zaczął czule całować jej szyję. Dziewczyna mruknęła z zadowolenia i jeszcze bardziej się w niego wtuliła. Chciała trwać w tym uścisku jak najdłużej
- Nic nie powiesz?
- Nie bardzo wiem co - odpowiedziała niepewnie
- Lubisz mnie choć trochę? - zapytał przeszywając ją wzrokiem
- Yhym - mruknęła i po raz pierwszy sama wyszła z inicjatywą aby go pocałować
- To mi zdecydowanie wystarczy - odpowiedział gładząc jej policzek
- Masz coś do jedzenia? Strasznie zgłodniałam - musnęła go jeszcze w usta i poszła do kuchni a Fer za nią. Zrobili dla siebie stos kanapek śmiejąc się przy tym i wygłupiając.Zjedli prawie wszystko nawzajem się karmiąc
- Ale się najadłam - Alicja rzuciła się na łóżko w pokoju hiszpana i złapała się za brzuch. Po chwili Fernando położył się obok niej i zaczął ją namiętnie całować
- Muszę już iść, Juan jutro jedzie do Hiszpanii. Ty nie jedziesz to zobaczymy się później - Fer nie dostał powołania ze względu na słabą formę.
- Zostań jeszcze trochę
- Nie mogę. Obiecałam mu to
- Proszę tylko o dziesięć minut - wsparł się na łokciu i palcem wodził po jej ustach by po chwili znów złączyć się z nią w pocałunku. Jego dłonie poczynały sobie coraz śmielej i zaczęły błądzić pod koszulkę Ali. - Teraz żałuję, że w moje urodziny w klubie nie pozwoliłem ci się rozebrać
- Nie wracajmy do tego, proszę - złapała za jego dłoń
- Jest jeszcze jakakolwiek szansa, żebym doczekał się kiedyś takiego występu - wyszeptał jej do ucha
- Słucham? - denerwował ją ten temat i zachowanie Torresa tez coraz bardziej jej się nie podobało
- Mogę nawet zapłacić
- Jesteś idiotą! - wstała oburzona z łóżka - Nie jestem twoją dziwką - wykrzyczała mu i szybko wybiegła z jego domu
Fernando dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego jaką popełnił głupotę. Chciał za nią pobiec ale było już za późno. Był na siebie wściekły, wszystko idealnie spieprzył.
Ala drogę do domu pokonała biegnąc. Nawet nie czuła jak łzy spływają po jej policzkach. Nie panowała nad tym. Przed drzwiami wytarła twarz rękawem sweterka i od razu poszła do swojego pokoju. Obiecała Juanowi, że jeszcze dziś porozmawiają ale teraz nie miała na to najmniejszej ochoty. Wiedziała, że przyjdzie do niej do pokoju więc jak najszybciej próbowała się uspokoić. Położyła się na łóżku i przykryła głowę poduszką. Chwilę potem usłyszała jak Juan puka do drzwi.
- Czemu się tu zaszyłaś bez słowa? - zapytał z troską i podszedł bliżej łóżka
- Chciałabym zostać sama
- Co się stało? - usiadł na łóżku obok niej i nie zamierzał wychodzić zanim się nie dowie wszystkiego - Chodzi o Torresa?
- Nienawidzę go - powiedziała ze złością i zdjęła z głowy poduszkę. Usiadła obok Juana i mocno się w niego wtuliła
- Jesteś tego pewna? Ostatnio miałaś coraz lepszy humor, cały czas się uśmiechałaś i to chyba była właśnie jego zasługa. Ktoś go tu chyba polubił tylko nie chce się do tego przyznać - trafił w sam środek, Alicja na prawdę go lubiła tylko, że Fer stanowczo przesadził
- Nie ważne. Nie chcę gadać o tym idiocie. Mogę zostać sama?
- Nie musimy o nim gadać ale samej cię nie zostawię w takim humorze - uśmiechnął się chcąc dodać jej otuchy - Śpimy u mnie czy u ciebie?
- U mnie. Nie chce mi się wstawać - przykryła się kołdrą i ułożyła wygodnie na łóżku - Kocham cię braciszku
Juan rozpromieniał na te słowa i mocno ją przytulił. Zdał sobie sprawę, że też ją kocha, nawet bardzo. Tylko, że to nie była miłość jak do siostry. Kochał ją tak, jak facet kocha kobietę. Nie mógł jednak jej o tym powiedzieć, nie mógł tego po sobie pokazać. Nic więcej poza przyjaźnią nie mogło między nimi być. Tak było najbezpieczniej, ona tego chciała
- Też cię kocham siostrzyczko - pocałował ją w czoło, próbował uspokoić emocje i zasnąć



______________________________________________________________________
Jejku, jejku.. Kaszana...
PS: Staram się być na bieżąco u Was z rozdziałami ale nie zawsze mam na to czas. Dzisiaj postaram się nadrobić zaległości :)