Rozdział 19

Poranne promienie słoneczne przedzierające się przez nieszczelnie zasłonięte zasłony przebudziły Alicję. Z początku nie wiedziała gdzie się znajduje ale, gdy tylko odwróciła głowę zauważyła blondyna śpiącego obok niej i wszystkie wydarzenia wczorajszego dnia wróciły do niej jak bumerang. Patrzyła jak on śpi, jak jego klatka piersiowa unosi się z każdym oddechem. Głowę miała opartą na jego ramieniu a mimo to wydawało jej się, że czuje każde uderzenie jego serca. Ucałowała delikatnie czubek jego nosa i wtuliła się w jego klatkę piersiową. Kątem oka dostrzegła, że uśmiecha się przez sen. Była szczęśliwa jak nigdy dotychczas. Nie żałowała wczorajszej nocy, nie żałowała niczego, co miało związek z Fernando. Kreśliła bliżej niezidentyfikowane szlaczki na jego umięśnionym brzuchu i uśmiechała się sama do siebie nie mogąc uwierzyć w swoje szczęście.
Fernando powoli zaczął się przebudzać z lekkim grymasem na twarzy, który był spowodowany łaskotaniem w okolicach brzucha
- Mogłabyś mnie budzić delikatniej? - wyszeptał jej do ucha i mocno przytulił
- Ale to było delikatne - zrobiła do niego maślane oczka i pocałowała w usta
- Nie dla kogoś, kto ma łaskotki
- A masz? - podniosła głowę i spojrzała na niego pytająco - Nie wiedziałam ale teraz będę znała twoje słabe punkty.
Fernando uśmiechnął się serdecznie na te słowa.
- Dziękuję za wczoraj - wyszeptał jej do ucha - Było cudownie - odparł i skradł jej pocałunek
- Ja też dziękuję ale teraz muszę już iść
- Żartujesz? - zapytał zdziwiony - Nigdzie cię nie puszczę - na potwierdzenie swoich słów mocno przytulił ją do siebie
- Muszę - musnęła jego usta - Juan na pewno się o mnie martwi
- Po prostu do niego zadzwoń i powiedz, że jesteś u mnie - zasugerował bawiąc się jej włosami
- Chcę z nim szczerze porozmawiać i wyjaśnić pewne sprawy. Jestem mu to winna
- To nie może poczekać?
- Nie może - pocałowała go w policzek i poszła do łazienki wziąć prysznic. Ubrała się we wczorajsze ciuchy, bo innych ze sobą nie miała i zeszła na dół. Fernando stał w kuchni i robił tosty z serem
- Przynajmniej zostań na śniadanie - zwrócił się do niej - Zobacz jak się napracowałem - wskazał na dwa kubki z kawą i talerzyki na których leżały tosty. Alicja uśmiechnęła się na te słowa i postanowiła, że zrobi mu tą przyjemność
- No dobrze - usiadła przy stole - Ale tylko na chwilę a potem spadam
Rozmowy i spożywanie śniadania przerwał im dzwonek do drzwi. Fernando poszedł otworzyć a po kilku sekundach Alicja rozpoznała głos Davida Luiza a później zobaczyła jego zawsze uśmiechniętą twarz.
- Alicja? - zapytał zaskoczony, gdy tylko ją zobaczył - Nie wiedziałem, że tu będziesz. Może ja przyjdę innym razem? - zwrócił się do Torresa
- Nie trzeba - wtrąciła się dziewczyna - Ja i tak już wychodzę  - uśmiechnęła się i wstała od stołu - To na razie
- Idź do salonu a ja odprowadzę Alę i zaraz wrócę, to pogadamy - Fer zwrócił się do Davida i poszedł za Alicją - Widzimy się później? - zapytał, gdy byli już sami
- Pogadam z Juanem i postaram się przyjść
- Będę czekać - podszedł do niej i namiętnie ją pocałował. Spoglądał jeszcze przez chwilę jak wychodzi z jego domu a potem poszedł do salonu, gdzie czekał na niego David. Był szczęśliwy, że wreszcie może zdjąć z siebie maskę, którą przywdział na siebie przez ostatnie godziny
- Od nienawiści do miłości niedaleka droga, co? - zapytał David - Gołąbeczki wy moje - poruszył znacząco brwiami
- Co?
- No nie udawaj. Widziałem jak się całowaliście
- Podglądałeś? - zapytał z oburzeniem wyrysowanym na twarzy
- Tylko tak troszkę - odparł roześmiany Brazylijczyk - Nie musisz się mnie wstydzić
- Wcale się nie wstydzę - odparł i usiadł obok Luiza
- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że się zakochałeś?
- Popierdoliło cię? - zapytał z drwiącym śmiechem Fernando - Nigdy w życiu nic do niej nie czułem i nie poczuję
- Znając życie spędziła dzisiaj u ciebie noc. Po co to wszystko? Przecież ty taki nie jesteś
- No i co z tego? To tylko zemsta - odparł triumfalnie hiszpan ale uśmiech zwycięstwa zniknął z jego twarzy, gdy tylko usłyszał głos Alicji
- Jaka zemsta? - zapytała drżącym głosem bojąc się tego, co za moment może usłyszeć
- To może ja was zostawię - odparł David i ulotnił się z domu blondyna
- Co ty tu robisz? Przecież miałaś być u Juana
- Wróciłam, bo zapomniałam kluczy do domu - odparła spokojnie - Możesz mi do cholery wyjaśnić, co znaczą twoje słowa?
Fernando nerwowo podrapał się po głowie i oparł się o kanapę. Poczuł, że to jest ten moment aby skończyć tę całą grę, w której się poruszał od dłuższego już czasu
- Nie chciałem ci mówić tego już teraz ale skoro tu jesteś, to w końcu mogę dokończyć swój plan - spojrzał na nią niepewnie i kontynuował - Chyba nie myślałaś, że mógłbym się zakochać w kimś takim jak ty. Jesteś zwykłą dziwką - Ostatnie słowa powiedział wyraźnie podniesionym głosem. Alicja ledwo utrzymywała się na  nogach. Nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała - Przypomnij sobie jak nawrzucałaś mi, że jestem słabym piłkarzem a ja obiecałem się zemścić. Przypomnij sobie jak zabrałaś mi przyjaciela i spowodowałaś te wszystkie kłótnie. To jest właśnie moja zemsta. Zwiodłem cię, rozkochałem, przeleciałem i nawet udało mi się skłócić cię z Juanem, choć wydawało się to niemożliwe.- Wypowiedział ostatnie słowo i czekał chociażby na jedną łzę, która byłaby idealnym zwieńczeniem jego planu
-Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny - odparła z ogromną pogardą w głosie. Z całych sił starała się opanować emocje, starała się nie uronić przy nim ani jednej najmniejszej łzy
- Chciałem to ciągnąć zdecydowanie dłużej. Chciałem, żeby zabolało jeszcze mocniej
- Nie muszę tego wszystkiego słuchać - chciała wyjść z jego domu ale Fer zatrzymał ją chwytając za jej rękę.
- Musisz - uśmiechnął się kpiąco - Musisz wiedzieć, że to wszystko była tylko gra. Każdy uśmiech, każdy pocałunek, każdy gest wykonany w twoim kierunku - puścił jej rękę i kontynuował - Mam nadzieję, że już nigdy nie będę musiał cię oglądać. Nawet nie wiesz jak trudno mi było przed tobą udawać zakochanego, skoro czuję do ciebie takie obrzydzenie
- Może i mnie zraniłeś - Alicja spojrzała głęboko w jego oczy wypełnione pogardą - Może i dokonałeś swojej zemsty ale nadal jesteś beznadziejnym piłkarzem. Nadal grasz do dupy i nie wiem, na prawdę nie wiem dlaczego taki super facet jak Juan zadaje się z takim idiotą - powiedziała to, co leżało jej na sercu i zaczęła wychodzić z jego mieszkania. Odwróciła się w jego stronę jeszcze raz, chcąc powiedzieć mu jak bardzo go nienawidzi ale zrezygnowała. Zobaczyła jego wściekły wyraz twarzy, pewnie spowodowany jej ostatnimi słowami a który był jej malutkim zwycięstwem i wyszła z jego domu nie uroniwszy przy nim ani jednej łzy. Dopiero, gdy przeszła przez próg uświadomiła sobie, co tak na prawdę wydarzyło się przed chwilą. Łzy zaczęły płynąć po jej policzkach strumieniami a ból w okolicach klatki piersiowej był nie do opisania. Potrzebowała natychmiast znaleźć się w przyjaznych, bezpiecznych ramionach Juana, który zawsze był dla niej oparciem. Nie myśląc wiele od razu poszła w kierunku jego domu, który od dłuższego czasu był też jej domem. Wpadła do mieszkania i od razu udała się do salonu. Widząc Matę siedzącego na kanapie bez słowa do niego podbiegła i wtuliła się w jego ramiona. Przez dłuższy czas siedzieli w milczeniu. Juan nie zadawał żadnych pytań, głaskał i całował ją przyjacielsko po głowie. Nie chciał naciskać, wiedział, że Alicja powie mu o wszystkim jeśli tylko będzie miała na to ochotę.
- Zaniosę cię może do łóżka, co? - zapytał z troską w głosie
- Nienawidzę go - odparła i kolejny raz wybuchnęła płaczem
- Cichoo - przytulił ją mocno i  spróbował uspokoić
- Co ja sobie w ogóle myślałam? Po raz kolejny zachowałam się jak pusta idiotka. - pociągnęła nosem
- Przestań tak mówić
- To prawda. Tylko idiotka pomyślałaby, że Torres może się w niej zakochać. Przecież jestem nikim, zwykłą dziewczyną, która kiedyś była dziwką
- Nie mów tak, nigdy nie byłaś dziwką. A Torres jest idiotą skoro nie docenił tego, co miał - pocałował ją w czoło i zaniósł do jej pokoju. - Jak chcesz to zostanę u ciebie aż zaśniesz - otarł jej łzy spływające po jej policzkach - A teraz już nie płacz - Alicja spojrzała na niego smutnym wzrokiem
- Kochasz mnie, prawda? - zapytała szeptem
- No jasne, przecież jesteś moją siostrzyczką
- Wiesz, że nie o to mi chodzi. Kochasz mnie jako kobietę, nie jako przyjaciółkę - odparła
- Tak - odpowiedział szeptem i spuścił wzrok
- Dlaczego nigdy wcześniej mi o tym nie powiedziałeś, dlaczego nie spróbowałeś?
- Nie wiem. Bałem się, że cię stracę - spojrzał na nią niepewnie - Od początku ustaliliśmy, że jesteśmy przyjaciółmi. Myślałem, że nie będziesz chciała być ze mną - Alicja wtuliła się w niego mocno i przysłuchiwała się przyspieszonemu biciu jego serca
- Chciałabym - szepnęła a po chwili poczuła na swojej szyi i ustach jego niepewne pocałunki. Juan tak długo na to czekał, że teraz nie mógł się po prostu powstrzymać. Wylądowali razem w łóżku czując się przy sobie rozkosznie. Oboje zaliczali tą noc do tych z rodzaju wyjątkowych..



_______________________________________________________________
Wróciłam! Ogarnęłam prezentację z polaka i jestem :)
Chelsea moim mistrzem!!!
Brawo chłopaki!! Kocham Was <3

Co do rozdziału, to Torres od samego początku miał się okazać własnie takim skurwysynem. Przepraszam!
Został nam jeszcze tylko epilog.